31 Ocak 2012 Salı

son rüyamda; tespit edebildiğim kadarıyla, kendi yaptığım otuz metrelik, mermer bir sütunun üzerinde mahsurdum.
bir okuldu burası ve giriş kapısının önündeki devasa meydana birbirlerinden farklı, birbirleriyle yarışan, sıkı hacim ve estetiği tutmuş, bünyelenmiş mermer sütunlar istenmişti benden. 'sütun' deyip geçilmeyecek Venüs teni mermer gövdeler, rölyef ve heykelcikleriyle birbirleriyle savaşmalıydı...
yaptım onları, diğer alaylı olmayan pek sevdiğim heykeltraş öğrencilerinin eşliğinde.
sorun, işe aşkım olsa gerek; tüm icraat bittiğinde rektör zımbırtısı işin bittiğini ve mühendislik desteğini geri çekeceğini açıkladı. yani tüm o hindistan cevizi avcılarına sağlanan merdivenler, vinçlerden mahrum kalacaktık.
iyi de iş bitmedi ki!
kaldım orada işte...
gerçekten yükseklik korkum var benim dedim, bunun aile içi şiddetten kaynaklandığını anlatan bilim makaleleri zorla geçti gözümün önünden
daha kötüsü var mıydı aşağılanmanın? şu vaziyete bakın!
sonra rüyanın intikam bölgesine geçtim; gizlice kitle imha silahları üreten bir çete oluverdim.
öyle öfkelenmiştim ki masum deyu geçinen hamalları bile rektörle bir tutuyordum.
(yoksa zaten bir miydi zihniyetleri?)
ürettiğim silahlar diğer çetelerce kullanılır oldu, nüfusumuz kominizmi beceremeyen milletler kadar arttı ve şehirlerin, insanoğlu nun üzerine aralıksız elmalar yağdırdık...
'sor bana pişman mıyım?'
en azından gerçekliğin, dünya yaşayanlarının uyanıklık halinde pişman olmalıymışım :S

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder